Treffend…..

Met acht mensen zijn we richting Boekarest en omgeving vertrokken om daar onder de allerarmsten voedselpakketten uit te delen. Dankzij een grote opbrengst van de collecten konden we zo’n vierhonderd mensen bereiken.

Het was in meerdere opzichten een heftig weerzien met de mensen in Roemenië. In dit geval mensen die letterlijk en figuurlijk aan de rand van de samenleving trachten te overleven.

Sinds een aantal jaren is onze stichting “Kind in Oost Europa” in contact gekomen met een aantal voorgangers/evangelisten uit de gemeenschap van de Baptisten Kerk. Zij kennen de mensen (voornamelijk van de zigeunerbevolking) omdat zij onder deze mensen evangeliseren en gemeenschappen stichten.

In de zomer proberen zij via een vorm van tentevangelisatie de mensen tot het geloof in Jezus Christus te brengen. Een volgende stap is dan het stichten van een kerk(gebouw) zoals bij pastor Toma. Hij woont en werkt al 15 jaar in Tunari en omstreken. Ook ontvangen we advies en daadwerkelijke hulp van Laurentiu, de voorganger van een evangelisch kerkje in Voluntari. Beide voorgangers zijn Baptist en worden ondersteund door de overkoepelende organisatie van hun kerkgenootschap en sponsoren. Om in hun levensonderhoud te voorzien hebben beiden naast hun werk als pastor ook nog verschillende andere werkzaamheden. Als je dan zelf als fulltime predikant werkzaam bent (geweest) in de PKN wordt je wel even heel stil als je deze voorgangers over hun persoonlijk geloof en hun inzet voor Jezus hoort praten, maar vooral ook door hun daden in de praktijk ziet brengen.

Stil werd ik ook van Lukas van stichting Casa Cana. Hij heeft in een visioen de opdracht gekregen om in Boekarest verslaafden op te vangen. Samen met zijn vrouw hebben zij alles in Nederland opgegeven om zich met behulp van sponsoren te wijden aan de opvang van verslaafden. Na een kringgebed in zijn opvanghuis zijn we met hen op weg gegaan om voedselpakketten rond te brengen.

Ik heb zelf natuurlijk wel eens gepreekt over die woorden uit Mattheus 25: ‘wat je aan de minste van mijn broeders hebt gedaan, heb je aan Mij gedaan’. Maar van deze voorgangers heb ik geleerd dat wij daar soms nog heel veel in tekort schieten. Want zij komen bij mensen die wij misschien wel eens te makkelijk uit de weg gaan. De aso’s, mensen die op een vuilnisbelt in krotjes, of in de stad in afbraakpanden wonen. Mensen die voor de overheid vaak niet eens bestaan, laat staan dat zij werk kunnen vinden. Mensen (vaak verslaafden) die midden in het centrum van Boekarest onder de grond leven.

Op een bepaald moment werd het me allemaal even teveel. Met de Roemeense pastor Laurentiu kwamen we bij een echtpaar in een hutje van misschien 9 vierkante meter. Geen gas, stromend water of licht. De ‘vloerbedekking’ bestond uit aangestampte aarde. In deze donkere ruimte stond een geïmproviseerde houtkachel en een bed. De ‘heer des huizes’ zat noodgedwongen op bed, omdat hij beide benen was verloren. Zijn vrouw verzorgde hem. Niks geen bijstand, niets van een PGB of zoiets. Geen rolstoel of scootmobiel, niets. Zij leven van wat hen toebedeeld wordt door buren die ook weinig hebben, door de kerk die ook geen (rijke) diaconie heeft en … door God. Ja dat geloven zij ook nog. En onwillekeurig vergelijk je hem met die verlamde man uit Bethesda die daar al 38 jaar lag te wachten en toen door Jezus genezen werd. En dan sta je bij deze man zonder benen, op z’n bed in een donker hok. Wie weet hoe lang hij daar al zo door moet brengen, dag in dag uit, jaar in jaar uit, en hoe lang het nog moet duren voordat er aan zo’n lijdensweg een einde komt. En dat je dan in zo’n situatie nog geloof vindt in een God die helpt, dan kan je daar, ook als dominee in de PKN, even geen woorden voor vinden. Dan wordt het je allemaal even teveel en schieten de tranen in je ogen als je broeder in de Here je dan ook nog eens vraagt om hem samen de handen op te leggen en te zegenen. En als je dat samen doet in het Nederlands en het Roemeens vallen even alle kerkmuren weg en voel je iets van Gods Geest over je komen. “En zij hoorden hen allen in hun eigen taal!”

En als je dan op zondagavond in je eigen gemeente ds. Vermaat naar aanleiding van Openbaring 16 over het naderende einde van deze wereld hoort preken en hij die zeven schalen van Gods toorn in onze tijd plaatst komen al die mensen in Roemenië (en natuurlijk ook in ons land en elders op de wereld) die zo moeten lijden onder verdrukking, leed en onrecht, bij je in gedachten en dan zeg je het met een gesmoorde kreet de predikant na: “Maranatha” Ja kom Here Jezus, ja kom haastig.

Want dan zal God alle tranen van hun ogen afwissen. En dan zal volgens Jesaja 35 die man zonder benen weer springen als een hert, dan zal die blinde vrouw weer kunnen zien.

Lieve mensen het is niet een echt verslag geworden van alles wat wij gedaan hebben, maar meer een weergave van de geestelijke emotie die dit alles bij mij opriep. En tenslotte wil er iets van de g(G)eest in doorklinken die ons (de stichting kind in Oost-Europa) drijft om dit werk te doen: ‘Wat je aan de minste van mijn broeders hebt gedaan, heb je aan Mij gedaan’.

Ds. B. Brunt